Własne pasze objętościowe poprawiają opłacalność produkcji mleka
My, konsumenci już teraz drożej płacimy za wyroby mleczne: mleko, masło, sery. Mleczarnie i handel windują ceny. Rolnikom – producentom mleka odmawia się wyższych cen skupu białego surowca. Jakie możliwości poprawy efektywności produkowanego mleka ma hodowca krów? Czytaj w Agrokonsument.pl
Sytuacja na rynku mleka surowego jest kształtowana przez galopujący od wielu miesięcy wzrost kosztów produkcji w gospodarstwach oraz jeszcze większy wzrost cen detalicznych produktów mlecznych.
W tym stanie rzeczy narasta przekonanie rolników-producentów mleka o krzywdzącym rozwieraniu się nożyc cenowych w tym segmencie. Przykładowo, średnia cena skupu mleka surowego w trzecie dekadzie maja br. wynosiła 260,35 zł/100 kg netto.
W ciągu roku wzrost cen skupu mleka wyniósł 59%.
Należy zwrócić uwagę, że rolnicy w tym okresie żywili krowy paszami wyprodukowanymi „po starych”, zeszłorocznych cenach. Dotyczyło to zwłaszcza cen nawozów sztucznych i paliw.
Drogie pasze z zakupu
Już od czerwca br. bydło mleczne zaczęło być żywione paszami objętościowymi wytworzonymi z użyciem drogich nawozów i drożejącej energii, co jeszcze bardziej pogorszyło opłacalność produkcji mlecznej.
Pozycja rynkowa hodowcy bydła mlecznego jest na ogół słaba. Utrzymanie produkcji w sytuacji niepewności gospodarczej będzie zależne od jego decyzji gospodarczych.
W produkcji mleka jest to przede wszystkim obszar ponoszonych kosztów pasz nietowarowych, objętościowych, z własnej produkcji. W systemie żywienia TMR (total mixed ration – całkowicie wymieszana dawka), który jest dominujący w gospodarstwach towarowych, udział wartościowy pasz objętościowych, nietowarowych, w kosztach bezpośrednich wynosi 25-30%.
Na te koszty rolnik ma duży wpływ.
Kiszonka z kukurydzy do lamusa?
Od wielu lat dominujące znaczenie w TMR miała kiszonka z kukurydzy jako pasza łatwa w produkcji, niekłopotliwa organizacyjnie i relatywnie tania – biorąc pod uwagę ceny nawozów i paliw oraz wysokie plony.
Tegoroczne koszty bezpośrednie produkcji kukurydzy na zielonkę gwałtownie wzrosły i sięgają już 7 tys. zł/ha, co przy średnich plonach daje nawet koszt 130 zł za tonę kiszonki.
Do tego część rolników nastawiło się na produkcję na ziarno, chcąc skorzystać z wysokich cen zbóż. Taka sytuacja zmusza do nowego podejścia do produkcji zielonki z trwałych użytków zielonych (TUZ), jako opłacalnej alternatywy kukurydzy.
Dodajmy, w gospodarstwach, gdzie to jest możliwe.
Energia dla rolnictwa najwyższym priorytetem. Rolnicy żywią nas!
Dbaj o ruń, zainwestuj w maszyny
W aktualnej sytuacji cenowo-kosztowej produkcja siana i zielonki z TUZ jest bardziej opłacalna, niż produkcja zielonki z upraw polowych, ze względu na niższe koszty. Jednak nie bez powodu rolnicy w przeszłości odchodzili od TUZ na rzecz kukurydzy: uzyskanie dobrej jakości siana i zielonki z TUZ wymaga znacznie więcej uwagi organizacyjnej oraz wysokiej jakości zestawu maszyn – kosiarek, zgniataczy, przetrząsaczy, zgrabiarek, pras i przyczep specjalistycznych.
I nie chodzi tutaj wyłącznie o wysoką wydajność pracy, bo to oferuje wielu producentów sprzętu.
Produkcja pasz z TUZ musi być postrzegana przede wszystkim jako proces cykliczny, ale wieloletni, niedegradujący i nieniszczący runi. To zależy od jakości przyrządów tnących albo elementów roboczych maszyn, ale jeszcze bardziej od niskich nacisków jednostkowych na glebę.
Im mniejsza i krócej trwająca ingerencja maszyn w ruń, tym wyższej jakości zielonka, niezanieczyszczona ziemią i stabilne plony, dobre zdrowie zwierząt.
Wygląda więc na to, że w dobie skokowo rosnących cen energii i mocno drożejących zbóż, tam, gdzie jest to możliwe, powinno się rozważyć ponowne intensywne wykorzystanie trwałych użytków zielonych. Niski jednostkowy koszt pozyskania tego typu paszy będzie możliwy jednak przy zastosowaniu najnowocześniejszego, profesjonalnego sprzętu.
Opr. na podstawie materiałów Pöttinger
